رئیس مجمع فرهنگی بقیه الله بخش های از سخنان خویش اظهار نمود: زندگاني معصومين صلوات الله عليهم اجمعين تماماً درس است وهر يك دفتري است عظيم در درياي بيكرانه كه در ظرف افكار و اوهام ما نميگنجد. زندگي پر فراز و نشيب حضرت زهرا(س) نيز همچون پدر بزرگوار و همسر والا مقام و فرزندان گراميشان از اوج والايي برخوردار است. اگر در ابعاد وجودي حضرت زهرا(س) نظري بيافكنيم اولين بُعدي كه توجه ما را جلب ميكند بُعد شخصيتي آن حضرت است.
معمولاً الفباي شخصيت هر فردي را هدف او مشخص ميكند هدف هر چه بالاتر و عاليتر باشد شخصيت انسان هم عاليتر ميشود. اگر هدف انسان دنيا باشد با تمام شدن دنيا هدف هم به پايان ميرسد. اما اگر هدف خدا باشد نابود شدني و از بين رفتني نيست. «كُلُ مَنْ عَلَيها فَانٍ و يَبْقَي وَجْهُ رَبِّكَ ذُوالجَلالِ وَالاِكْرام.»(1) فاطمه زهرا(س) به مرحلهاي از كمال رسيد كه خود واسطه فيض گرديد و جز به ذات اقدس اله به چيز ديگري تكيه نكرد. اگر قلب با خدا پيوند بخورد و مؤمن در هر كاري اول رجوع به قانون اساسي الهي يعني قرآن بكند، و از خدا كمك بطلبد، زندگياش را با اين قانون اساسي الهي يعني قرآن منطبق بكند و زندگياش را با اين قانون اساسي تطبيق دهد و فقط رضاي اله را در نظر بگيرد اين پيوندي است محكم كه ديگر گسستني نيست نتيجه اين ميشود كه “اِنَّ اللهَ يَغضِبُ لِغَضبِ فاطمه و يَرضِي لِرِضاها”؛ يك دخترهجده ساله چنان رشد و كمال پيدا ميكند كه خدا به غضب او غضب ميكند و به رضايت او راضي ميشود.
گرچه حضرت زهرا(س) دختر پيامبر(ص)، همسر علي و مادر ائمه(ع) است و اينها همه از افتخارات ايشان است اما اين از ارتباط او با خدا و پيوند قلبي آن «حضرت با ذات اقدس الهي است كه چنين شخصيتي را به او داده و باعث شده محورعالم وجود قرار گيرد. در حديث كساء وقتي خداوند اصحاب كساء را معرفي مينمايد اول نام فاطمه را ذكر ميكند «هُم فاطمَةُ و ابوها و بَعْلُها و بَنُوها»
عادلی حسینی از حضرت زهرا(س) بعنوان الگوی و نمونه یاد نموده گفت: امام زمان(عج) در یکی از نامه هایشان می فرماید:«و فی ابنة رسول صلّی الله علیه و آله و سلّم لی اسوة حسنة؛(2) در دختر پیامبر خدا(ص) برای من الگوی نیکویی است.»
و چنانچه پیامبر اکرم(ص) از حضرت امیرالمؤمنین، علی(ع) درباره حضرت فاطمه زهرا(س) پرسید، حضرت پاسخ داد:«نعم العون علی طاعة الله؛(3) [فاطمه علیها السّلام] خوب یاوری در راه اطاعت و بندگی خداست.»
پی نوشت ها:
1. سوره الرحمن، آيه 26.
2. بحارالانوار، ج 53، ص 180.
3. همان، ج 43، ص 117.