بعثت پیامبر(ص) ارتباط مستقیم با خدا
کلمه بعثت در لغت به معنای «برانگیخته شدن» است و در اصطلاح به مفهوم فرستاده شدن انسانی از سوی خداوند متعال برای هدایت دیگران است. بعثت پیامبر(ص) یا برانگیخته شدن محمد(ص) به مقام رسالت، مهمترین فراز از تاریخ اسلام است ، حادثه عظیم که منشا ارتباط و وحی الهی با انسان شایسته است .
درباره تاريخ بعثت رسولخدا(ص) در روايات و احاديثشيعه و اهل سنت اختلاف است و مشهور ميان علماء ودانشمندان شيعه آن است که بعثت آنحضرت در بيست وهفتم رجب سال چهلم عام الفيل بوده، چنانچه مشهور ميان علماء و محدثين اهل سنت آن است که اين ماجرا در ماه مبارک رمضان آن سال انجام شده که در شب و روز آن نيزاختلاف دارند،که برخي هفده رمضان و برخي هيجدهم و جمعي نيز تاريخ آنرا بيست و چهارم آن ماه دانستهاند. مدرک شيعيان در اين تاريخ يعني 27 رجب،رواياتي است که از اهل بيت عصمت و طهارت رسيده مانند رواياتي که در کتاب شريف کافي از امام صادق(ع) و فرزند بزرگوارشحضرت موسي بن جعفر(ع) روايتشده،و نيز روايتي کهدر امالي شيخ(ره) از امام صادق(ع) نقل شده است و از آنجا که«اهل البيت ادري بما في البيت» گفتار اينبزرگواران براي ما معتبر.
نزول وحی
بعثت پیامبر (ص) در روز 27 ماه رجب، پنج سال پس از تجدید بنای کعبه، اتفاق افتاد و پیامبر اکرم در این هنگام چهل سال داشتند.
پیامبر طبق رسم خویش چند روزی بود که برای عبادت و تفکر به غار حرا رفته بود . روز بیست و هفتم ماه رجب بود که جبرئیل به سوی ایشان نازل شد. او بازوی پیامبر را گرفت و تکان داد و گفت: ای محمد بخوان. پیامبر فرمود: چه بخوانم؟ جبرئیل آیات آغازین سوره علق را از جانب خداوند نازل کرد.
همراه اولین نزول وحی و در لحظه بعثت، حوادثی بزرگ اتفاق افتاد که از آن جمله می توان به شنیده شدن صدای ناله ای اشاره کرد.
حضرت علی (ع) در این باره می‌گوید: “صدای ناله شیطان را در هنگام نزول اولین وحی به آن حضرت شنیدم. عرضه داشتم: «یا رسول الله این ناله چیست؟» فرمود: «این شیطان است که از اطاعت شدن مأیوس و ناامید شده و چنین به ناله در آمده است.» سپس رسول اکرم(ص) اضافه فرمود: «تو می شنوی آنچه را من می‌شنوم و می بینی آنچه را که من می بینم الا اینکه تو مقام نبوت نداری و فقط وزیر و کمک کار من هستی و از راه خیر جدا نمی‌شوی.»
حضرت علی(ع) در مواقع مختلف از جمله در دوران خلوت گزینی‌های پیامبر(ص) همراه حضرت پیامبر بود، این سخن امام علی در نهج البلاغه نیز به طور خاصی بیان فرموده که علی(ع) در لحظه نزول اولین وحی، در کنار پیامبر حضور داشته اند. البته مطالعات تاریخی بیانگر آن است که تنها شخصی که در آن لحظات پیامبر را همراهی نموده، امام علی(ع) بود و احدی جز ایشان، ادعای همراهی رسول اکرم در آن لحظات را ننموده است. جبرئیل پس از انجام وظیفه خود و ابلاغ آیات الهی، بار دیگر به آسمان بازگشت.
پیامبر(ص) پس از نزول اولین وحی
قبل از بعثت، به پیامبر(ص) الهاماتی می شد و ایشان حالات فوق العاده ای داشتند. اما کیفیت نزول اولین وحی بر پیامبر و موضوع آن، به طور کلی با الهامات قبل از بعثت ایشان متفاوت بود. این امر سبب شد تا حالات روحی پیامبر و در نتیجه حالات جسمانی ایشان تغییر نماید.
پس از این پیامبر(ص) از کوه پایین آمدند و به سمت مکه و خانه خویش عازم شدند. هنگامیکه به خانه رسیدند ماجرای بعثت خویش را برای همسر گرامی شان حضرت خدیجه(س) بازگو کردند. حضرت خدیجه نیز که در سالهای همسری با پیامبر آثار بزرگی و پیامبری در ایشان را دیده بود، گفت: «به خدا دیر زمانی است که من در انتظار چنین روزی به سر برده ام و امیدوار بودم که روزی تو رهبر خلق و پیغمبر این مردم شوی.»
اللهم عجل لولیک الفرج والنصر