روزه، عملي عبادي است كه خداوند آنرا به همه اديان ابراهيمي قبل از اسلام و بعد از اسلام نيز نازل نمود. ازاين رو با پرداختن به ماهيت و شرايط عميق روزه مي‌توان به هدف خداوند از روزه و جايگاه آن و سپس وظيفه اصلي روزه داران پي برد.
آنچه در تاريخ آمده نشان دهنده اين است كه روزه فقط بر امت اسلام واجب نشده است، بلكه قبل از اسلام نيز بر امتهای گذشته واجب بوده است، ولي تفاوت آن در نحوه انجام و زمان آن بوده است؛ در کتاب «روزه، بهترین درمان بیماریهای روح، صفحه 145» می نویسد که در تفسير «فخر رازي» نیز درباره چگونگي روزه گرفتن در گذشته چنين آمده است: «خداوند ماه رمضان را بر يهود فرض كرد، ولي يهود روزه اين ماه را ترك كردند و به گرفتن يك روز اكتفا نمودند و شايد آن همان روز غرق شدن فرعون بوده است.»
همچنین در جلد 15، صفحه 150 تفسیر فخر رازی درباره كيفيت روزه نصارا آمده است: «اول ماه رمضان را روزه ميگرفتند و چون با فصل گرما مواجه شدند آن فصل روزه را تغيير دادند و به ماههاي شمسي انتقال دادند، كه ثابت باشد و با تابستان مواجه نگردد. براي اين تغيير، ده روز به آن افزودند. و آنگاه، سلطاني آمد و براي مشكلي، هفت روز روزه نذر نمود و مردم نصارا آن هفت روز را به روزه مربوطه اضافه نمودند و پادشاه ديگري سه روز به آن افزود كه در مجموع روزه نصارا پنجاه روز شد.
و نیز در صفحه 150 «روزه بهترین درمان بیماری های روح وجسم» آمده که به حضرت يعقوب نيز چنين وحي شد: «خداوند تو را خاضع و روزهگير كرد، طعامي از بهشت به تو داد كه نه تو آن را ميدانستي و نه پدرانت، تا تو را بياموزد كه انسان تنها به نان زنده نيست، بلكه به هر كلمهاي كه از طرف خداوند صادر شود، انسان زنده مي‌شود.»
در قرآن كریم آمده: « … روزه بر شما واجب شده، همانطور كه بر اقوام قبل از شما واجب شده بود.» طبق این آیه روشن می‌شود كه روزه در همه ادیان پیشین وجود داشته. خداوند برای شفاف نمودن بیشتر این موضوع به ذكر نمونه‌ای از آن در قرآن می‌پردازد، قرآن كریم به جریان تولد حضرت عیسی اشاره نموده و خطاب به حضرت مریم می‌فرماید: « …. اگر كسی از آدمیان را دیدی، بگو برای خدا روزه نذر كرده‌ام.» البته روزه ایشان مستحبی بود كه به واسطه نذر واجب می‌گشت اما از دیگر سو، پیام دیگر آیه عنایت خاصی است كه خداوند به روزه دارد و آنرا به افراد برگزیده خود سفارش می‌نمایند.
تاریخ روزه، برای اولین بار در اسلام به سال 6 هجری قمری می‌رسد، زمانی كه پیامبر اسلام(ص) پس از صلح حدیبیه، راهی مدینه شدند، آن حضرت در مدینه اعمال ماه رمضان و سپس شوال را بجا آوردند. بنا براین اسلام جایگاه خاصی برای روزه قائل می‌باشد، تا آنجا كه در حدیثی از پیامبر اسلام(ص) یكی از ستون‌های محكمی كه اسلام برآن استوار گردیده روزه گرفتن است.
تعريف روزه:
روزه از جمله اعمال عبادي است كه خداوند به آن امر فرموده است كه در آن، انسان در طول مدت معين و ساعات خاصي از شبانه روز، از خوردن و آشاميدن و … در برخي موارد، حتي صحبت كردن دست مي‌كشد.
روزه در گام اول عبارت است از امساک (خوردن وآشامیدن) و بهره گيري از غريزه جنسي و رعايت آداب ظاهري كه در توضيح المسائل مراجع عظام بيان شده.
در گام بعد حفظ زبان، گوش، چشم، دست و پا و ساير اعضا و جوارح از گناهان را دربر مي‌گيرد كه در صورت عدم رعايت آنها، روزه باطل مي‌گردد. اما همه اينها برای آن است تا انسان بيشتر به نفس خود توجه پيدا كند.
امام علي (ع) مي‌فرمايد: «روزه دل با ارزش‌تر از روزه زبان و روزه زبان، باارزش‌تر از روزه شكم است.»
شرايط روزه:
همانطور كه بيان گرديد، روزه دست كشيدن و خودداري از خوردن و آشاميدن است البته، آسان‌ترين چيزي كه خداوند بر روزه‌دار واجب نموده، همين امر مي‌باشد.
اين حداقل كار، نيز تاثيرات خاص خود را در انسان مي‌گذارد، در حديثي از معصوم(ع) آمده: «با گرسنگي، مجاري شيطان را تنگ نماييد، كه او مانند خون در بدن انسان جاري است.» در همين راستا، پيامبر اسلام(ص) مي‌فرمايد: «كسي كه شكم خود را گرسنه نگه دارد، انديشه‌اش تربيت مي‌شود.» ايشان همچنين مي‌فرمايند: «با تشنگي و گرسنگي با نفس‌هايتان مبارزه كنيد، همانا پاداش اين كار همانند پاداش مبارزه در راه خداست و عملي دوست داشتني‌تر از گرسنگي و تشنگي نزد خدا نيست.» همچنين پیام عظیم الشأن اسلام درجای دیگری فرمودند: «گرسنگي بكشيد و بر بدن‌هايتان سخت بگيريد، شايد دل‌هايتان خداوند متعال را ببيند.» و نیز می فرمایند: «برترين شما روز قيامت، نزد خدا، كسي است كه گرسنگي بيشتري كشيده باشد و در خداوند متعال تكفر بيشتري نموده باشد.» خداوند متعال به روحيه و طبيعت بشر توجه داشته و روزه را بر اساس آن براي بشر مقرر نموده است. احكامي هم براي روزه قرار داده تا اشخاصي نظير مسافر و بيمار، تحت فشار قرار نگيرند و بتوانند عوض آن را با فضاي روزه و يا اطعام به مساكين جبران نمايند.
با همه اوصافي كه به عمل آمده، روزه تنها خودداري از خوردن و آشاميدن نيست، بلكه طبق احاديث، «بايد گوش، چشم، زبان و شكمت نيز روزه بگيرند.
آنچه از احاديث برمي‌آيد اين است كه روزه آدابي دارد كه در تحمل گرسنگي محدود نمي‌شود و خداوند اهداف بلندي را در آن قرار داده، به همين خاطر، پيامبر بزرگوار اسلام (ص) فرمودند: « …. چه بسيار روزه‌داراني كه سودشان از روزه، تنها گرسنگي و تشنگي است.»
همه آداب و اعمالي كه در ماه مبارك رمضان مورد توجه مي‌باشد فلسفه‌اي دارد. تا آنجا كه يكي از سخنراني‌هاي پيامبر اعظم (ص) به تبيين اين مقوله و اهميت ماه مبارك رمضان اختصاص يافته است. در بخشي از اين سخنان چنين آمده: » … با تشنگي و گرسنگي خود در آن، گرسنگي روز قيامت را به ياد آوريد. به فقيران خود صدقه بدهيد، بزرگان خود را احترام كنيد، كوچكترها را مورد رحمت خود قرار دهيد و صله رحم را بجا آوريد. زبان‌هاي خود را حفظ كرده. ديدگان خود را از آنچه نگاه به آن حلال نيست و گوش‌هاي خود را از آنچه گوش دادن به آن حلال نيست، نگه داريد. با يتيمان مردم مهرباني كنيد تا با يتيمان شما مهرباني شود. به درگاه خداوند از گناهان خود توبه كنيد. هنگام نماز دستهايتان را با دعا به طرف او بلند كنيد، زيرا اين وقت، بهترين اوقات است و خداوند در آن هنگام با نظر رحمت به بندگانش نگاه كرده و هنگامي كه انسان از خداوند چیزی را بخواهد و با او مناجات نمايند، جواب آنان را مي‌دهد. و اگر او را صدا بزنند، به آنان لبيك مي‌گويد و اگر دعا كنند، دعايشان را مستجاب مي‌كند.
از ديگر اعمالي كه پيامبر اسلام(ص) به آن اشاره فرموده شامل موارد زير مي‌باشد:
استغفار، سجده و عبادت زياد، افطاري دادن، اصلاح اخلاق، آسان گرفتن بر زيردستان، تكريم ايتام، خواندن نمازهاي مستحبي، عمل به واجبات، ختم صلوات فراوان، تلاوت قرآن، دعا. در راستاي اعمال مذكور كارهايي هم وجود دارد كه روزه‌دار را از انجام آن نهي مي‌نمايند که شامل: دروغ، غيبت، سخن چيني، نگاه شهوت انگيز، سوگند ناروا و دروغ و… است.
پيامبر اسلام(ص) فرمودند: روزه سپري است، در برابر عذاب خدا، تا آن گاه كه روزه دار آن را به وسيله دروغ يا غيبت پاره نكند.
از ديگر شرايط روزه، رعايت اخلاق روزه‌داري است. در اين راستا، حديثي از پيامبر (ص) زينت‌بخش مي‌باشد، ايشان فرمودند: «كسي كه روزه گرفت، آن روز، ناداني و سبك سري نورزد و اگر كسي در مورد او ناداني كرد، نه به او ناسزا گويد و نه بدرفتار كند، بلكه بايد بگويد: من روزه دارم و زبان به زشتي باز نخواهم كرد.»
همه شرايطي كه در مورد روزه ذكر گرديد، بايد در ظرف زماني خاص واقع گردد، زيرا تنها ماه مبارك رمضان است كه ماه برگزيده خداست تا مسلمانان ابتدا تا انتهاي آن روزه بگيرند. هيچ كس، حق ندارد بدون دليل موجه شرعي، روزه اين روزها را ترك نمايد. آنچه ارزش روزه را مضاعف مي‌نمايد، واقع شدن آن در ماه مبارك رمضان است، ماهي كه قرآن در آن نازل شده و پيامبر (ص) در اين ماه شروع به تنزيل قرآن نموده.
پس از همه آنچه ذكر گرديد، شخص روزه دار، بايد شرايط روحي خود را براي روزه گرفتن آماده سازد. امام صادق (ص) فرمود: « موقعي كه روزه مي‌گيري، خود را به آخرت، نزديك ببين و با خضوع و خشوع و شكستگي و خواري‌اش، مانند بنده‌اي كه از مولاي خود ترسان است. دلت را از عيوب و باطنت را از حيله‌ها و منكرها پاك كن و از هرچه غيرخداست. بيزاري جوي، در روزه خود، تنها خدا را سرپرست خود بدان و آن گونه كه شايسته است از خداوندي كه بر همه غالب است بترس. در روزهايي كه روزه مي‌گيري، روح و بدنت را به خداي متعال بده و قلب خود را براي محبت او و بدنت را براي عمل به دستوراتش و چيزهايي كه از تو خواسته ، آزاد گردان …. »
آثار روزه:
روزه، آثار ظاهري و باطني فراواني را در پي دارد. روزه در حداقل و اولين پيامد، به انسان سلامتي مي‌دهد.
البته، اين همه اهداف آن نمي‌باشد، هدف و اثر اصلي روزه در حديثي قدسي به خوبي بيان شده؛ «نتيجه روزه كم خوري و كم گويي است كه حكمت را به ارمغان مي‌آورد. حكمت نيز، معرفت و يقين را در پي دارد. وقتي بنده‌اي به يقين برسد، باكي ندارد كه چگونه روزگار را سپري كند در سختي يا آسايش و اين مقام خوشنودهاست.
هركس طبق خشنودي من رفتار كند، سه خصلت به او مي‌دهم: شكري كه ناداني همراه آن نباشد، يادي كه فراموشي نداشته باشد و دوستي‌اي كه دوستي مرا به دوستي آفريدگانم ترجيح ندهد. هنگامي كه او مرا دوست داشت. من هم او را دوست خواهم داشت؛ دوستي او را در دل بندگانم انداخته و چشم قلب او را به عظمت جلالم مي‌گشايم و علم آفريدگانم را از او پنهان نمي‌دارم؛ در تاريكي شب و روشنايي روز با او مناجات مي‌كنم… »
در نتیجه انساني كه به حقايق روزه دست يافته، به قرب و معرفت الهي نايل مي‌شود و خدا هيچ مانعي بين او و خود قرار نمي‌دهد كه اين مقام دوستان خداوند است.
كاربرد روزه در قوانين اجتماعي:
روزه وسيله‌اي براي تنبيه و تهذيب نفس است از اين رو، خداوند آن را براي بهبود عميق روابط اجتماعي داير نموده، در قرآن کریم سوره مائده به كاربرد روزه درد و مورد قصاص و كفاره مي‌پردازد.
الف- قصاص: از جمله كاربردهاي مهم و جالب روزه در شرع اسلام قصاص مي‌باشد. خداوند مي‌فرمايد: «… در قصاص نفس غيرعمد مسلمان، كسي كه مال براي ديه ندارد، دو ماه پياپي ، روزه بگيرد كه بخشايشي است از ناحيه خداوند.» با اين آيه، دو ماه روزه، بر شخصي بي‌بضاعت كه توانايي پرداخت ديه را ندارد واجب مي‌شود.
ب- كفاره: از ديگر كاربردهاي روزه در فقه اسلامي در مقوله كفاره مي‌باشد، كفاره به معناي پوشاندن و عبارت است از عملي كه به گونه‌اي، زشتي معصيتي را بپوشاند. كفاره چيزي است كه گناه را بپوشاند.
ج- قسم: خدا قسم‌هايي را كه منجر به بستن پيمان مي‌شود، مواخذه نموده و كفاره اي براي آن تعيين مي‌نمايد. در مورد كسي هم كه استطاعت مالي ندارد، سه روز روزه را در نظر مي‌گيرد. تا با اين كار، عمل به سوگندها را محكم نمايد.
مورد ديگري كه قرآن از روزه به عنوان كفاره، اشاره مي‌نمايد آيه 95 سوره مائده مي‌باشد براي كسي كه در حال احرام شكار كند، در حالي كه استطاعت ندارد. «به جاي اطعام هر مسكين، يك روز، روزه بگيرد تا كيفر نافرماني را بچشد.» اين گونه خداوند، تنبيه لازم را اجرا مي‌نمايد.
نتيجه: روزه، معرفت به خداوند است و شكرگزاري از او بخاطر اينكه ما را هدايت نموده، كساني كه به اين مرحله برسند، مورد آمرزش خدا قرار گرفته به اجر عظيمي مي‌رسند. ماه مبارك رمضان، بهترين فرصت براي كسب آمرزش خداوند است. پيامبر (ص) فرمود: «هركس ماه مبارك را از دست دهد و آمرزيده نشود، خدا او را نيامرزد.»
نويسنده:
سيدجعفرعادلي«حسيني»
منبع:
پامیر نشریه شهر کابل – شماره 311 دو شنبه 22 سنبله 1387