(به مناسبت 21 رمضان سالروز شهادت حضرت علی(ع))
علی ابن ابی طالب(ع) در سیزدهم ماه رجب، ده سال قبل از بعثت، داخل کعبه معظمه تولد یافت.
صبح 19 رمضان سال 40 هجری قمری در محراب عبادت به دست شقی ترین افراد « ابن ملجم» ضربت خورد و در شب 21 رمضان در سن 63 سالگی در کوفه به شهادت رسید، بارگاه ملکوتیش در نجف اشرف مزار شیفتگان حق است.
لذا به همین مناسبت به شمه‌اي از عدل امام عادل، مجسمة عدل و مساوات، نمونة کامل بشر دوستی و مهر ورزی و احسان اشاره می شود؛ علی ابن ابی طالب (ع) ندای عدالت انسانی و شخصیت جاویدانی بود تا آنجائی که درباره اش گفته اند قاتل او همان عدل و مساواتش بود «قتل فی محرا به لشده عدله» ؛ راستی که علی مرتضی مجسمة عدل و نمونة رحمت و محبت بود. در شب 19 رمضان ضربت که در راه تعلب و انعطاف ناپذیری از حق و عدالت و دفاع از حقوق انسان خورد و در عین حال همین ضربت به مرارت‌ها و مجاهدت‌ها و مشقت‌ها و رنج‌های او در این راه خاتمه داد و او را در حال انجام وظیفه از پا در آورد؛ ضربتی که خود آن حضرت را آسوده کرد اما جامعة اسلامی را سوگوار ساخت. وقتی که حضرت علی (ع) شهادت را احساس کرد و فرمود: « فزت و رب الکعبه» ، یعنی سوگند به خدای کعبه رستگار شدم.
جورج سمعان نویسندة متفکر مسیحی در کتاب صدای عدالت انسانیت نوشته است: علی بن ابی طالب(ع)، نخستین مبارز راه عدالت و آزادی و پیشگام نهضت تساوی حقوق بشر بود.»
آن بزرگ مرد تاریخ، در عین حال که عنوان عدالت را دارا بود، سردار جنگ شکست ناپذیر و عالم بزرگ علوم الهی و فصیح ترین خطیب صدر اسلام به شمار می رفت.
ابن ابی الحدید می نویسد: علی ابن ابی طالب دارای دو نعمت بزرگ است که « یکی جهاد است اگر شمشیر علی نبود، مشرکان همگان را تسلیم خود می‌کرد … و دیگر دانش آن حضرت است که اگر آن را بیان نمی کرد، خلق در بسیاری از احکام به غیر خدا حکم می کردند.»
امام علی (ع) در دوران 30 سال امامت که چهار سال و نه ماه آن را عهده دار حکومت بودند؛ ندای عدالت انسانی و دفاع از مظلومین و محرومین را سر می داد، آن حضرت بر پایة ایمان به وحی و رسالت و دفاع از آن به دنیا آمد، او مولود کعبه بود و در خانة خدا «مسجد کوفه» به شهادت رسید.
