ناگهان همه چیز شکست، سکوت ها شکست، آرامش بهم خورد، خوابها آشفته شد، غلغله ی برخواست، شوری برپا شد، عربده ها طنین افکند، نعره ها بلند شد، گویی محشریست آنجا!
بیگناهان و بی دفاعان و بی پناهان تاریخ، جرم نکرده و گناه مرتکب نشده، به چه جرمی و به کدامین گناه کشته شدند؟!
از همین روی، همه در یک صف قرار گرفتند، همه!
معلم، متعلم، کارمند ملکی، سربازان گمنام، ملا امام مسجد، مسافر از راه رسیده، دکاندار و غریب کار، جوان، پیر، میانسال؛ حتما جرم شان یکی بوده!
جرم بی گناهی، جرم بی پناهی، جرم بی دفاعی.
تاکی نظاره گر نقشه پلید جنایت کاران باشیم؟
قرارداد های امنیتی با جامعه جهانی و غربی ها را با این نتیجه خونبارش تا کی تحمل کنیم؟
مگر ما خودرا از کسانی نمی دانیم انگلیس ها وروس ها را با بی آبرویی وسر افکندگی از این سرزمین بیرون کردند؟
چرا تروریستان بین المللی در کشور ما جای خوش کردند و گروه گروه فرستاده می شوند وخون مردم مظلوم و بی دفاع مارا می ریزانند ولی دولت فقط بایک تسلیت وتقبیح سکوت اختیار می کند وهمیشه در صدد دروغ گویی به مردم است؟
متأسفانه رویداد دیروز، یک بار دیگر جنایت و درنده خویی جنایات کاران تروریست را نشان داد. تمام هموطنان در سوگ و اندوه این ماتم قرار دارند.
تروریستان همبستگی مذهبی و ملی ما را هدف قرار داده وحمله به اماکن مذهبی و ملی با این هدف صورت می‌گیرد و آنها با ایجاد مرزهای مذهبی، قومی، سمتی و منطقه ای می خواهند به اهداف شوم شان برسند و بدون شک تروریستان از عقبه و حمایت بیرونی برخور دار است.
با همبستگی اعتقادی و ملی، انسجام، هوشیاری و آگاهی هموطنان ما می‌تواند تمام توطئه‌های دشمنان را به ناکامی سوق دهند.
در برابر این گونه حملات تروریستی و جنگ های نیابتی باید اقشار مختلف و ملت مسلمان افغانستان دست به دست هم داده و در غیر آن صدها سال به عقب خواهیم رفت.