لائیسیته از زبان یونانی گرفته شده، اگر بخواهیم تعریفی از آن ارائه دهیم میتوان گفت: «حکومت از هیچ دینی پبروی نمیکند و دین در جامعه مدنی آزادانه به فعالیت میپردازد، اما دین در سیاست هیچگونه قدرتی اعمال نمیکند.»
لاییک ها چه کسانی هستند؟
این قبیل افراد طرفدار آیینی اندکه به موجب آن، نهادهای اجتماعی و وظایف مدنی- بویژه حکومت و سیاست – باید به اشخاص غیر روحانی محوّل شود. اصولاً وصف لائیک، در مقابل وصف دینی و ایمانی می باشد و به معنای بیاعتنایی به مذهب و جدا سازی سیاست از انگارهها و آموزههای دینی است.
بنا بر این، برخی ها در فضای مجازی با استفاده از رویش لائیسم و سکولاریسم به بهانه ای بحث اقوام بصورت حرفه ای قداست زدایی می نمایند و از سوی دیگر جهت جلب توجه و خوراک تبلیغاتی برای سایت مورد نظر شان که بازدیدکننده ندارند، حاضرند که به بهانه های مختلف و از جمله بحث جدایی اقوام را پیش کش تا غیر مستقیم بتوانند از احساسات قومی استفاده نموده تا ماهی مقصود خویش را بگیرند.
به باور نگارنده در بحث سادات آنچه که قابل اهمیت است محور قرار دادن دستورات پروردگار عالمیان، پیامبر رحمت اللعالمین و اهل بیت(ع) هست، معیار نیز همان تقوا و پابند به ارزشهای دینی می باشد.
مردم افغانستان که مسلمان و پابند و معتقد به باورهای دینی هستند، متأسفانه توسط دشمنان اغفال و بحث قومی را یدک میکشند، در این کشور از شخص اول مملکت گرفته تا پایین ترین مسئول در تقسیم قدرت معیار قومی را در نظر گرفته و به تقویت آن می پردازند، اقوامی که نام شان در قانون اساسی ذکر شده و لو ضعیف ترین هم باشد، به معیار قومی اهمیت داده و کسانیکه نام شان در قانون اساسی ذکر نگردیده از حقوق شهروندی محروم می گردند. ای کاش افغانستان مثل دیگر کشورها اصلا در قانون اساسی نام از اقوام ذکر نمی گردید، می باییست هرکس بر اساس لیاقت و شایستگی از حقوق شهروند برخور دار می شدند، سادات در گذشته نشان دادند که مباحث قومی را به خیر وصلاح مردم خویش نمی دانند و به همین دلیل سادات که حدود شش میلیون جمعیت بعنی چند برابر، برخی اقوام ردیف سوم و چهارم را در افغانستان تشکیل می دهند علاقمند ذکر نام شان در قانون اساسی نگردیده و خود دلیل محکم است.
ما مخالف بی عدالتی و محروم شدن از حقوق شهروندی مان هستیم، هرکسی و مربوط هرقومی باشد از آن دفاع می نماییم.
اما علما و بزرگان دینی نباید به لائیک ها و عقاید پیروان لائیسم اجازه دهند که به این بهانه طرح بحث سیادتخواهی یا جدایی طلبی را بعضی فرصت طلبان طرح نمایند.
آنان با کمال پر رویی سادات را تشبیه به قوم یهود و خواستار متلاشی آن زیر نام فاشیسم هاشمی، سکسیونیسمِ عربی و پاتریمونیالیسم علوی گردد و در حقیقت همان اهدافی را دنبال نمایند که راهبرد انگلیسی؛ اختلاف بینداز و حکومت کن…
به امید پیاده شدن عدالت و رسیدن شهرواندان این کشور به حقوق شهروندی خویش و برچیده شدن توطئه دشمنان اسلام برای کمرنگ نمودن ارزشهای دینی …..
نویسنده: سید جعفرعادلی«حسینی»