اما بنی امیه ، مخصوصاً یزید با ریختن خون نواسه پیامبر اسلام (ص) حضرت حسین ابن علی (ع) در این ماه و پدید آوردن حادثه عاشورا در سرزمین کربلا احترام این ماه را نگه نداشتند. دوم محرم الحرام سال 61 هجری قمری ، کاروان امام حسین (ع) وارد سرزمین کربلا شد، از همان روز به تدریج بر سپاه کوفیان که آن حضرت را همراه با یاران و اهل بیتش محاصره کرده بودند افزوده شد.
روز نهم ماه محرم «تاسوعا» نام دارد، در ین روز نیروهای ابن زیاد و کوفیان آب را به روی اهل بیت امام حسین (ع) و یارانش بسته بودند راهها همه تحت کنترول بود تا کسی به نواسه پیامبر اسلام (ص) و اصحابش نپیوندند ، تهدیدهای سپاه ابن زیاد به دستور یزید جدی تر و حالت تهاجمی آنان به سوی خیمه های امام حسین (ع) و یارانش بیشتر می شد.
روز دهم ماه محرم «عاشورا» نام دارد، عاشورا، روز حماسه و ایثار، روز فریاد مظلومانة « هل من ناصر ینصر نا» بر گوش تاریخ در این روز حضرت حسین (ع) و یارانش برای امر به معروف و نهی از منکر و احیای ارزش های دینی به شهادت می رسند.
بنا بر این عاشورا و کربلا، یکی از تداوم خط درگیری حق و باطل در همه زمان ها و مکان هاست.
چنانکه در گفتار یکی از بزرگان دینی ما آمده : « کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا» ، یعنی هر روز عاشورا و هر سرزمین کربلا است.
لذا همیشه حق و باطل رو در روی همند و انسانهای آزاده وظیفه پاسداری از حق و پیکار با باطل را بر عهده دارند و بی تفاوت گذشتن از کنار صحنه حق و باطل بی دینی است.
نويسنده:
سيدجعفرعادلي«حسيني»
منبع:
پامیر نشریه شهر کابل – شماره 258 چهار شنبه 26 جدی 1386