فصل از تاریخ افغانستان که بیشتر نماد مظلومیت ملت مسلمان و زجر دیده ما گردید، زندان پلچرخی مکان به ظاهر کوچک و اما وسعت خاک آن منطقه، هزاران سرّ ناگفته را در سینه فرو برد. زندانی که غذایش بلعیدن آزادی و جان هزاران انسان مسلمان که فریاد استغاثه شان تا کنون به گوش هیچ فرد و نهادی نرسید.
اگر بخواهیم شناسنامه این غول دهشت ناک قرون معاصر را بشناسیم باید گفت که سنگ بنای این زندان در دوران حاکمیت داوود خان گذاشته شد و تا قبل از بنای زندان پلچرخی، محبس عمومی پایتخت کشور، زندان دهمزنگ بود که صدر اعظم وقت محمد هاشم خان آن را ساخته و داوود خان ریاست جمهوری وقت ظرفیت آن را ناکافی تشخیص داده و دستور
ساخت محبس جدید را در حدود 10 کیلومتری کابل به شکل قلعه پنج ضلعی و مسدود از هر طرف ساختند که ظرفیت شش هزار نفر را داشت که پس از کودتای سیاه و ننگین هفت ثور 1357 و بقدرت رسیدن کمونیست ها در این زندان قربانیانش هزاران انسانی بود که سرانجام، بعد از تره کی جانشین او امین مدعی تغییر اوضاع شده و از اعمال گذشته شان که خود سرانه هزاران انسان مسلمان را زندانی و جانهای شان را گرفته بوند انتقاد نموده و مدعی برقرار مصونیت شده بود که پس ازاین دیگر کسی بی دلیل کشته و یا زندانی نمی شوند و برای صادق نشان دادن این ادعا اسامی 12000(دوازده هزار) شهید را منتشر ساخت که به گفته او در زمان تره کی و دار و دسته اش به قتل رسیدند، این گونه جنایات کمونیست ها گوشه از فجایع در این کشور است که ساعت ها مجال و صدها مقاله و کتاب را می طلبد. که اهل قلم توان بازگو نمودن حقیقت ماجرا را بی طرفانه داشته باشند و تا آیندگان خود قضاوت نمایند و از گذشته درس عبرت بگیرند و بقول معروف، مسلمان نباید از یک سوراخ دوبار گزیده شودکه در آموزه های دینی ما نیز چنین آمده است.
لذا یکی از جنایات وحشیانه ای که در زمان کمونیست ها به وقوع پیوست قتل عام حدود 12000 زندانی مظلومی بود که به جرم مسلمان بودن و اعتراض به اسلام ستیزی بی گناه، بدون محاکمه و اثبات جرم در زندان پلچرخی مورد آزار و شکنجه قرار گرفتند و به صورت بسیار وحشیانه قتل عام شدند. وقتی در 16 ثور 1358 خبر شهادت دوازده هزار نفر از زندانيان پلچرخی به بيرون درز کرد، بر اثر فشار و اختناق حاکم بر پايتخت بسياري از فعالان دینی، فرهنگي، سیاسی و اجتماعی مجبور به ترک افغانستان شدند و نیز با افشای لیست قریب به پنج هزار قربانیان دوران حاکمیت امین، بین سالهای 1357-1358 از سوی مقامات عدلی و پولیس هالند که در زندان‌ها و مراکز تحقیقی کشته شده‌اند و بالا تر از این رقم و لیست قبلی 12000 نفری می‌باشد و از دیگر در در نقاط مختلف کشور و پایتخت کشتارهای جمعی زیادی صورت گرفت، سال ۱۳۵۸ در منطقه چنداول ۱۴۰۰ تن در یک شب توسط «اگسا» دستگیر گردیدند که هنوز سرنوشت آنان معلوم نیست و اکثر این افراد در فهرست لیست ۵۰۰۰ هزار شهید نیز دیده نشده اند. با کمال تأسف از آن زمان تا کنون و حتی در دوران حکومت مجاهدین از سوی هیچ نهادی اقدام به شناسایی قاتلان، نحوه شکنجه و کشتار جمعی صورت نگرفت، با آنکه ایجاد نظام اسلامی و پیروزی احزاب جهادی، ناشی از همان جان فدایی‌های است که از سال 1357 به بعد صورت گرفت.
یکی از آن زندانیان در دوران خفقان حکام مستبد وقت، استاد شهید عزیزالله مبشر بود که سالیان متمادی به جرم دفاع از ارزشهای دینی در زندان دهمزنگ و پلچرخی مورد شکنجه، اذیت و آزار قرار داشت که اسامی برخی از همفکران مسلمانش که در زندان پلچرخی توسط رژیم کمونیستی به شهادت رسیده بودند در لیست دوازده هزار شهید در دوم جوزا 1358 اعلام گردیده بود.
شهید مبشر یکی از موسسین نهضت اسلامی افغانستان از 1347 خورشیدی بدینسو جهت ادای دین شرعی و تکلیف اسلامی برای جلوگیری از گسترش روز افزون افکار بی دینی توسط گروههای چپی مبارزه را آغاز و این شخصیت فرهنگی و سیاسی، مبارزات ضد کمونیستی خود را پس از کودتای 7 ثور 1357 و بقدرت رسیدن احزاب کمونیستی در افغانستان نیز ادامه داده و در جهاد چهارده ساله مردم افغانستان حضور فعال داشت و توانست با جلسات و آگاهی رسانی مردم را از خطر نفوذ کمونیزم در کشور آگاهی بخشد.
شهيد مبشر، علاوه براینکه بعنوان یکی از پیشگامان مبارزه و از موسسین نهضت اسلامی مطرح و او مرد اندیشه و عمل بود که حضرت آیت الله محسنی در پیامی(جوزای 1366) بمناسبت شهادت این عارف و مجاهد مخلص می نویسد: «مبشر؛ مرد اندیشه و عمل و عنصر تلاشگر و با تقوایی بود که خدایش مزد او را در شهادتش قرار داد که این چنین مزد نصیب همه ما باد.»
اینک مائیم و مسئولیت سنگین در قبال خون شهدا که موجی در جهان افکنده، باید خاطره‌ی شهدا را در مقابل طوفان تبليغات دشمن و فضای جامعه زنده نگه داشت، عزت و افتخار امروز مسلمین در جهان ثمره خون شهدا است.
نویسنده: سید جعفر عادلی«حسینی»