این هم شاید از آن جهت است که تاریخ این کشور فراز و نشيب های زیادی را تجربه کرده و هر باری که از یک بحران رهایی یافته و یا بحران شکل و سیمای دیگری به خود گرفته پیامد های ناگواري را برای تمامي ساكنين اين كشور داشته است؛ آنانی که خود شان را متولیان شکل گیری وضعیت جدید و یا دست کم نفی وضعیت پیشین میدانسته اند، برای مدت ها به منظور نقش آفرینی در فضای سیاسی کشور از این گونه ابزارها به عنوان عوامل پويا و دوام اقتدارشان در بین لایه های مختلف جامعه بهره می برده اند.
اما عوامل و همچنان پیامد های آن روزهایی را به عنوان نقطه عطفی در تاریخ کشورها ثبت می کند،
مهم ترین شاخصه پذیرش یا عدم پذیرش یک چنین روزهایی به عنوان روزهای ملی و تاریخی از سوی شهروندان به حساب می آید که البته چگونگی شکل گیری ارزش، اهميت و یا هم شهامت هایی که روزهایی را در حافظه تاریخ یک کشور ماندگار می سازد مختلف می باشد.
7 ثور ۱۳۵۷ و 8 ثور ۱۳۷۱ دو رويداد مهم در تاريخ کشور ما می باشد، مردم افغانستان در هفت ثور توسط عده از وابستگان مارکسيستی کودتای نظامی براه انداخته و در برابر عقايد و معنويات ديني مردم مسلمان افغانستان مبارزه شديدی را آغاز نمودند و تا به امروز عامل بسياري از بدبختی ها گرديد؛ هشت ثور پروزي جهاد مردم افغانستان با هماهنگی برخی مدعيان جهاد و مقاومت در كشور ما قدرت را در کابل بدست گرفتند، با اين اقدام طرح پلان شده سازمان ملل متحد که همه اطراف درگير به آن توافق نموده بودند سبوتاژ گرديده و روند جنگهای شديد تنظيمی را رسما در کابل اساس گذاشتند، گروههاي حاکم با تمام امکانات سعی ورزيدند تا گروههای خارج حاکميت شان را محو و نابود سازد و اين جريان، شرايط مداخلات جديد کشورهای استعماری را هرچه بيشتر در افغانستان مساعد ساخت.
رويداد هفتم و هشتم ثور، دو حادثه ای که با سرور و اميد ظهور نمود و با سيلاب مرگبار ياس و نابودی خاتمه يافت. هيچ جای ترديد نيست که احزاب وابسته به روسها و احزاب مجاهدين در فرجام پيروزی جز ويرانی چيزی نصيب مردم اين سرزمين نگشت.
مردم ما به خصوص مادران غمديده تاريخچه هفتم ثور را هرگز فراموش نخواهند کرد. اين روز در سينه تاريخ، پيام آور تمام بدبختی ها در افغانستان بوده است. ما از اين روز به حيث يک روز افتخار آميز نه بلکه از آن بحيث يک روز الهام آور غم، اندوه، بدبختی… ياد ميکنيم. نخبگان كشور و مردم بايد اين روز را بخاطر سوگواری فرزندان بيگناه اين کشور، روز ماتم بيگيرند كه بدون شك و ترديد عامل همه بدبختی های کشور و مردم مسلمان ما، انقلاب نام نهاد هفت ثور بوده و مردم ما فراموش نخواهند کرد كه چطور عزيزان شان زنده به به گورشدند، هركدام بانام های مختلف زندانی، مفقود الاثر و يا کشته شدند، چگونه روس ها به وطن ما تجاوز کردند، ولی نکته مهم و در خور تأمل پيروزی انقلاب اسلامی و بقدرت رسيدن مجاهدين علی رغم جهاد مقدس شان عليه روس هاست. مردم ما ديدند که به راستی کسانی را که بالايشان افتخار می کردند و از آنها حساب مي بردند ولي برخي از آنها با مساك و نام جهاد و سنگرداران اسلام به اين مردم و انقلاب اسلامي شان جفا كردند.
هشتم ثور را اگر از یک بخش نگاه کنیم که پیروزی جهاد باشد خوب طبعا چیزی که به نام جهاد در ذهن جامعه افغانستان از یک احترام و قداست برخوردار است نزد افکار عمومی این موضوع مطرح است،اما تحولاتی که در چند سال اخیر در افغانستان ما شاهدش بودیم از جمله پایان یافتن هرگونه مواجه سیاسی میان وارثین 7 ثور و 8 ثوربه نظر من تجلیل از یکی از این دو مناسبت را کاملا زیرسوال برده برای این که وقتی در جامعه ما شعار داده می شود که ارزش جهاد و ارزش پیروزی مجاهدین از روز هشتم ثور بعنوان روز تاريخي تجليل بعمل مي آيد، طبعا در یک تقابل باید باشد با حادثه آفرینان هفتم ثور اما وقتی که در واقعیت نگاه می کینم که عاملین 7 و8 ثور در کنار هم نشسته اند و جبهه واحد سیاسی تشکیل می دهند بنا براین برگزاری یکی از این دومناسبت هیچ وجاهتی ندارد.
بهرحال! اين دو رويداد، از تلخ ترين و بدترين اتفاقات تاريخ افغانستان است چه کودتای 7 ثور و روی کار آمدن کمونيست ها با بر چيدن حکومت جمهوری داوود خان که سرآغاز آشوب و هرج و مرج در افغانستان گرديد و چه حادثه پيروزی مجاهدين که سرآغاز برادرکشی و ويرانيهای جبران ناپذير در کشورمان شدند كه زمينه را برای ظهور برق آساي طالبان فراهم ساختند.
اميدواريم كه بزرگان، پيشگامان جريانات سياسي پس از اين، در دور جديد از تاريخ كشورشان، از اين شکستهای تاريخی درس بگيرند، باالخصوص بازماندگان مجاهدين در اين زمانه سعی کنند گذشته تلخ و نا خوشايند خويش را اندکی جبران نمايند و ملت مسلمان افغانستان نيز با وحدت و همدلی، کشور ويران شده خويش رابه سوی آينده بهتر به پيش ببرند
به هر صورت! در آخر باید گفت که بزرگداشت از هشت ثور نمی تواند جدا از پیامد های مثبت ومنفی آن درجامعه وبدون درنظر داشت واقعیت های موجود در کشور مورد توجه قرار بگیرد و لازم است تا گردانندگان اصلی سیاست و متولیان رسمی اداره امور کشور با واقع بینی و وسعت نظر بیشتری با قضایای مربوط به ارزش ها وهنجارهای موجود درکشور برخورد کنند.
نويسنده:
سيدجعفرعادلي«حسيني»
منبع:
پامیر نشریه شهر کابل – شماره 276 چهارشنبه 4 ثور 1387