ماه شعبان ماه رسول گرامی اسلام(ص) است، چنانکه ماه رمضان ماه خداست. پیامبر اسلام(ص) اهتمام ویژه‌اي به این ماه داشته و شب های آن را به راز و نیاز و روزهای آن را به روزه می گذرانده اند. این ماه را باید مقدمه آماده شدن برای ورود به ماه مبارک رمضان دانست.
آنچه برفضیلت این ماه افزوده ولادت فرزندان پیامبر اسلام(ص) حضرت امام حسین و سید الساجدین زین العابدین علی بن الحسین (ع) و نیمه شعبان ولادت سلالهء نبی اکرم(ص) ولی عصر مهدی موعود(عج) که تمام انبیاء و اوصیاء (ع) وعده ظهورش را داده و اعلام کرده اند که جهان را پر از عدل و داد خواهد کرد. در این نوشتار می خواهم بمناسبت ولادت باسعادت نواسه پیامبربزرگوار اسلام(ص) حضرت اباعبدالله الحسین(ع) به شمه ای از شخصیت آن بزرگوار اشاره می نمایم.
پیامبر بزرگوار اسلام(ص) سخنان فراوانی را با عناوین مختلف و عبارات متفاوتی در باره شخصیت امام حسین(ع) ذکر نموده که در متون دینی ذکر گردیده است، از جمله روایتی که آن حضرت می فرماید: «حسین منی و انا من حسین» در جمله اول روایت آمده: «حسین منی» یعنی حسین از من است، چرا این جمله را پیامبر(ص) فرمود؟ و چه مسئله ای بوده که آن حضرت روی این نکته که «حسین از من است» تأکید نمود؟ در جواب باید گفت که این سخن پیامبر برای کوبیدن فکر جاهلی بود که عده ای شایع نموده بودند، حسین نوه دختری پیامبر است و او فرزند پیامبر نیست . در صورتیکه در آیه مباهله«ابنائنا و ابنائکم» بر حسن و حسین تطبیق می شود. و آن حضرت می فرماید:« حسین از من است» یعنی او فرزند و از نسل من است.
جمله بعدی‌اش که آن حضرت فرمود:«وانا من حسین» یعنی من از حسین هستم . این نکته بدین معنی است که شخصیت من از حسین است. اما شخصیت چیست؟ منظور از شخصیت، افکار، اندیشه، قدرت روحی، مقام علمی و فضائل اخلاقی، شخصیت انسان را تشکیل می دهد. در این دو جمله پیامبر اسلام(ص) می فرماید:« شخص حسین از من است، یعنی او از نسل من و من پدر کلان او هستم.
اما اینکه پیامبر می فرماید: من از حسین هستم، به این معنی می باشد که آبرو و شخصیت و از همه مهم تر 23 سال تلاش پیامبر اسلام(ص) جهت هدایت و رهبری انسانها به سوي خیر و رستگاری مربوط به حسین است که آن حضرت با شهادت و فداکاری خویش اسلام را بیمه کرد. چنانکه یکی از دانشمندان بزرگ اسلامی می گوید: «امام حسین(ع) برهمه انسانها، پس از خود تا آخر تاریخ و برهمه بشریت و تمدنها، پس از خود حق دارد، و همه، هرکدام به گونه ای – مرهون و مدیون اویند، زیرا اگر امام حسین(ع) نبود، عاشورا نبود، و اگر عاشورا نبود، اسلام نمی ماند واگر اسلام نمانده بود، تمدن اسلامی پديد نمی‌آمد تا مایه اصلی تمدنها و پیشرفت های بعدی و ظهور رنسانس در غرب بشود، و در آن صورت این تمدن کنونی وجود نداشت.
پس اگر پیغمبر اسلام(ص) فرمود: «حسین منی و انا من حسین» آن حضرت از همان روز که حسین بدنیا آمده و کودکی بوده است، پیامبر آینده اسلام و آینده حسین را به مردم بازگو می کند، شاید آن روز کسی نمی فهمیدند، پیامبر(ص) چه فرمود، شاید مردم آن روز این سخن گهر بار پیامبر اسلام(ص) را درک نمی کردند، ولی بعد از قیام امام حسین(ع) در سال شصت و یک هجری قمری روشن گردید و حقیقت این سخن ارزشمند پیامبراسلام (ص) برای مسلمانان وهمه انسان های آزاده معلوم گردید.
نويسنده:
سيد جعفرعادلي«حسيني»
منبع:
پامیر نشریه شهر کابل – شماره 239 سه شنبه 6 سنبله 1386