میلاد رسول مهربانی و رحمت حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله و تولد صادق آل محمد، فرزند آن حضرت امام جعفر صادق علیه السلام بر همه شیفتگان، نبی خاتم و پیامبر رحمت، دلباختگان راه ولایت و امامت مبارکباد و شاد باش می گویم.
حضرت محمد مصطفی صلی الله علیه و آله در عام الفیل ( سال ۵۷۰ میلادی ) در ماه ربیع الاول دیده به جهان گشود.مورخان شیعه، ولادت پیامبر اکرم را در صبح جمعه‌ی هفدهم ربیع الاول و اکثر علمای اهل سنت، در روز دوازدهم همان ماه می‌دانند.
و همچنین فرزندش امام جعفر صادق علیه السلام رئیس مذهب جعفرى(شیعه) در روز ۱۷ربیع الاول سال ۸۳ هجرى قمری چشم به جهان گشود و بنابراین صرف نظر از جنبه الهى و افاضات رحمانى که هر امامى آن را دار مى‌باشد، آن حضرت با بهره‌مندى از محضر پدر و جد بزرگوارش موجب شد که امام صادق علیه السلام با استعداد ذاتى و شم علمى و ذکاوت بسیار، به حد کمال علم و ادب رسید و در عصر خود بزرگترین قهرمان علم و دانش گردید.
فضائل اختصاصی پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله
از جمله فضایل اختصاصی پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله این است که آن حضرت تا قیامت برای همه جمعیت‌ها و گروه‌های بشری، رحمت است.
شیخ طوسی بر این باور است که حتی کافران نیز از رحمت عمومی پیامبر صلی الله علیه و آله بهره‌مند خواهند شد. مستند فضیلت اختصاصی یاد شده این است که خداوند می‌فرماید: «وَمَا أَرْسَلْنَاکَ إِلَّا رَحْمَهً لِّلْعَالَمِینَ؛ و نفرستادیم تو را جز رحمت برای عالمیان». رحمت در آیه به معنای نعمت است و معنای آن این است که ما پیامبر را نعمتی برای عالمیان فرستادیم تا به سعادت شایسته دست یابند، در قرآن مجید بر نعمت‌های تکوینی و بر نعمت‌های تشریعی، اطلاق رحمت شده است. چنانکه بر قرآن که نعمت تشریعی خداوند است، کلمه رحمت اطلاق شده است: «هُدیً وَ رَحمَهً» و به باران نیز که نعمت تکوینی الهی است، در قرآن اطلاق رحمت شده است: «و هُوَ الَذی یُنَزَلُ الغَیثَ مِن بَعدِ ما قَنَطوا و یَنشُرُ رَحمَتَهُ».
رحمت به معنای رقّت قلب، عاطفه و شفقت نیست
علامه طباطبایی معتقد است:رحمت، در حقیقت به معنای رساندن نعمت به کسی است که سزاوار آن است تا به وسیله آن به سعادتی که شایسته آن است دست یابد. بر این اساس، رحمت به معنای رقّت قلب، عاطفه و شفقت نیست؛ زیرا رحیم و رحمان از صفات خداوند است و به طور قطع، رقت قلب در مورد خداوند معنا پیدا نمی‌کند. از این رو چنانچه شیخ صدوق، ابن فهد حلی و علامه مجلسی گفته‌اند: اگر به انسان رقیق‌القلب، رحیم گفته می‌شود، از آن روست که رقت قلب وی سبب پیدایش رحمت و نعمت می‌شود.
کلمه «العالمین» در آیه که جمع محلی به الف و لام است، دلیل عمومی بودن رحمت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله است. رحمت بودن پیامبر برای همه بشریت به معنای این است که خداوند به وسیله آن حضرت آیینی فرستاده است که نه تنها کسانی که به آن گرایش پیدا می‌کنند، از آن نعمت برخوردار خواهند شد، بلکه اگر کسانی به دلیل عدم قابلیت، مسلمان نشدند نیز از آن رحمت برخوردار می‌شوند، زیرا حضرت رسول صلی الله علیه و آله مانند خورشیدی است که همه موجودات عالم از شعاع وجودی آن بهره‌مند می‌شوند، هر چند برخی موجودات کمتر و برخی بیشتر استفاده می‌کنند. حال اگر موجودی به هر دلیل، کمتر از شعاع خورشید بهره‌مند شود، به عمومیت شعاع خورشید لطمه‌ای وارد نمی‌شود، زیرا خورشید فاعلیت تامه و عامه دارد و آن موجود، خود قابلیت نداشته است که بیشتر از خورشید استفاده کند. از این رو رحمت بودن آن حضرت برای عالمیان، فراتر از ایمان آورندگان به آیین آن حضرت است؛ برای نمونه، درباره آن حضرت آمده است: آداب و سلوک پیامبر، چنان تأثیری در روحیه انسان‌ها گذاشته است که بسیاری از رهبران جوامع بشری در برخوردهای خود از آن حضرت الگو گرفته‌اند.
ز احمد تا احد یک میم فرق است
جهانی اندر این یک میم غرق است
برنامه های پیامبر و زندگی مسالمت آمیزمومن و کافر
به گفته ملا صالح مازندرانی آن حضرت، در جنگ‌ها به دشمنان خود ترحم می‌کرد و به آنان امان می‌داد. همچنین ایشان این سیره حسنه را میان پیروان خود نیز تبلیغ می‌کرد که اگر مسلمانی به یکی از کافران امان بدهد، امان او معتبر است و کسی حق تعرض به آن را ندارد. وی می‌گوید: پیامبر از اهل کتاب مانند مسلمانان که باید مالیات می‌دادند، جزیه می‌گرفت و با دادن جزیه در پناه اسلام با آسایش و امنیت خاطر زندگی می‌کردند. به تعبیر دقیق‌تر می‌توان گفت که پیامبر اسلام برنامه‌هایی را ارائه داده است که در هر عصری، جانب معاش و معاد زندگی انسان‌ها را مورد توجه قرار داده؛ برنامه‌هایی که براساس جلب مصلحت و اجتناب از مفاسد، سامان‌دهی و سازمان‌دهی شده است و از این جهت که مؤمن و کافر در سایه برنامه‌های پیامبر(ص) می‌توانند در کنار یکدیگر زندگی مسالمت‌آمیزی داشته باشند، آن حضرت رحمت برای همه انسان‌ها است. صاحب مجمع‌البیان می‌گوید: گفته شده است که رحمت بودن پیامبر برای عالمیان بدان جهت است که آن حضرت ایمان و سعادت را حتی به کافران ارائه می‌کند هر چند آنان، آن را نپذیرند؛ مانند کسی که به گرسنه‌ای طعامی بدهد و او نپذیرد، آن طعام‌دهنده، نعمت دهنده است، هر چند آن فرد گرسنه طعام او را قبول نکرده است.
رحمت خاص پیامبر برای مومنان و ره یافتگان
این کلام صاحب مجمع‌البیان کلامی، فی‌الجمله درست است، اما نباید از این حقیقت غفلت کرد که حتی کسانی که ایمان نیاورده‌اند نیز از ثمرات دستورها و برنامه‌های پیامبر برخوردار شده‌اند. بنابراین رحمانیت پیامبر(ص) شامل همه بندگان خدا می‌شود و در سایه شریعت، همه انسان‌ها از رحمت نبوی بهره می‌برند. در حقیقت، رحمت عام نبوی در چارچوب رسالت آن حضرت، برای همه افراد بشر و نیز جنیان است، هر چند برخی به آن حضرت ایمان نیاورند. البته پیامبر(ص) براساس آیات قرآنی مانند «بِالْمُؤْمِنِینَ رَؤُوفٌ رَّحِیمٌ»، «وَرَحْمَهٌ لِّلَّذِینَ آمَنُواْ مِنکُمْ» از رحمت خاصی نیز برخوردار است که مؤمنان و ره‌یافته‌گان به دین مبین اسلام از آن نیز برخوردار می‌شوند. با توجه به آنچه گذشت ادعای برخی از اندیشمندان مانند ملا صالح مازندرانی، که مواردی خاص، مانند شفاعت آن حضرت از امتش در قیامت و یا آسانی تکالیف شریعت آن حضرت نسبت به شرایع گذشته را به معنای رحمت بودن پیامبر دانسته‌اند؛ درست نیست زیرا این موارد، مربوط به رحمت خاص آن حضرت است که تنها شامل حال مؤمنان می‌شود. حال آنکه آیه یاد شده بیانگر رحمت رحمانی و رحمت رحیمی پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله است.
ماه فرو ماند از جمال محمد
سرو نباشد به اعتدال محمد
قدر فلک را کمال ومنزلتی نیست
در نظر قدر با کمال محمد
عرصه گیتی، مجال همت او نیست
روز قیامت نگر مجال محمد
سعدی ،اگر عاشقی کنی وجوانی
عشق محمد بس است و آل محمد
نویسنده: سید جعفرعادلی«حسینی»